Projektowanie wnętrz

Poradnik

Lifestyle

Istota dzieciństwa? Wolność i brak ograniczeń. Dlatego kiedy pomyśleliśmy o idealnym fotelu dla dziecka, do głowy przyszła nam wielka poducha – puf. 

Wszystko zaczyna się od wolności. Jak masz te kilka-, kilkanaście lat, nie masz ochoty na sztywne ramy. Dosłownie i w przenośni. Kanciaste kształty utrudniają swobodne bujanie w obłokach. Domknięte formy podcinają skrzydła wyobraźni. Ciężkie meble trudno przerobić na piracki statek, międzygalaktyczną rakietę czy wyspę skarbów. 

Młody człowiek jest w ciągłym ruchu. Wszędzie jest go pełno. Nie zatrzymuje się, nawet kiedy siedzi. Wierci się nieustannie. Rozkłada. Przetacza. Wypróbowuje tysiące nowych pozycji. 

Przód – tył, góra – dół to pojęcia względne. 

Drewniane krzesła go ograniczają. Biurowe fotele obrotowe kuszą jazdą w górę i w dół. Rozpraszają. Ograniczone kolorystycznie są nudne. I takie… nieprzyjazne. Trudno w nie wtulić zapłakaną buzię. Ciężko uciszyć w nich wrzask buntownika na cały świat.

Ludzie kreatywni mają w sobie coś z dziecka. Ciągle poszukują. Próbują. Sprawdzają to, co nowe. Nie lubią ograniczeń, mimo że dorosłym to już „wypada" bardziej sztywno chodzić po ziemi. Studenci z głowami pełnymi pomysłów dosłownie przewalają się przez krzesła przy biurkach. Nogi wędrują na blat. Z blatu na siedzisko. Potem na podłogę, ciągnąc za sobą resztę ciała. Dlatego 

studenci lubią pufy. Siedzenie blisko ziemi, ale nie na ziemi

. Siedzenie, z którego do leżenia jest już całkiem blisko. Miękkie siedziska do drzemania w czasie egzaminów i całowania w wolnym czasie. 

 tak kolorowych, że aż się w głowie kręci. 

Czasami ciało nie chce się ułożyć tak, jak by się chciało. Jest obce. Otulający puf pomaga nad nim zapanować. 

Ułożyć terapeutycznie. Ukoić, otulić, odpocząć po

 trudnej terapii.Są miejsca, w których nasze Miuki służą jako worki rehabilitacyjne. Pomagają odnaleźć zabłąkane marzenia. Uspokoić myśli. Niektóre modele puf i poduch służą jako siedziska na spotkaniach grupowych w poradniach psychologicznych. Wypchane 

  pomagają poczuć się zebranym dzieciom i nastolatkom bezpiecznie i komfortowo. Zapomnieć o wszystkich ĺmusisz", „szybciej", „nie wypada". Poczuć się przez chwilę wolnym.

Fotel dla dziecka? Puf oczywiście!

Najlepsze pomysły rodzą się z prawdziwych potrzeb. Tak też było w przypadku Miuków. Poznajcie historię narodzin naszej firmy. Na pytania odpowiada „matka założycielka” Miuki.pl – Agnieszka Kwiecińska.

Dla mojej dwuletniej córki. Nie podobało mi się, że siedzi zamknięta za drewnianymi szczebelkami łóżeczka. Zapragnęłam ją uwolnić, ale jednocześnie nie chciałam, żeby spała bezpośrednio na gąbce, na podłodze. Z koleżanką z wzornictwa przemysłowego zaczęłyśmy szukać rozwiązań. I wtedy przypomniały mi się pufy, które miałam w czasach studenckich. Teraz, kiedy o nich myślę, widzę, jak słabo były wykonane. Pruły się, nie można było wymienić w nich wypełnienia, nie można było ich prać. Ale były wygodne i je lubiłam, kiedy spotykaliśmy się wieczorami ze znajomymi wszyscy chcieli na nich siedzieć. Postanowiłam uszyć ich lepszą wersję dla Miłki – solidnie wykonaną i wypełnioną granulatem.

Dokładnie w 2008 roku. Narysowałam kilkanaście wzorów puf i obszyłam je na maszynie do szycia. Maszyna była prezentem od teściowej i był to Singer z lat 50. Jeszcze stalowy, ale już elektryczny. Fantastyczna maszyna, do dziś służy nam w pracowni. To zresztą zabawne: pomimo że moja mama była krawcową, ja nie potrafiłam w zasadzie szyć. Może na tyle, żeby zacerować coś, przeszyć na szybko, ale nic więcej. Dopiero na Miukach się nauczyłam. Początkowo szło opornie. Nie rozumiałam, jak kształtować mebel, żeby granulat właściwie się układał pod ciałem. Bo on nie pracuje zgodnie z logiką. Wymaga odpowiedniej ilości pustej przestrzeni, żeby „zatańczyć”, zawirować w tym worku. 

Skąd pomysł, by nadać obecny kształt Miukom?

Testerem modeli była oczywiście Miłka. Dzielnie wylegiwała się, skakała po tych wszystkich niedopełnionych lub zbyt twardych pufach. Pierwsza miała kształt misia. Potem były próby z innymi zwierzakami. Ale to wciąż nie było to. Nie chciałam robić zabawek, tylko meble na lata. Minimalistyczne, funkcjonalne worki sako, które da się rozebrać, uprać, wypełnić. Rzeczy bardzo proste, wręcz banalne, ale nie prostackie. Takie, jak lubię.

Punktem zwrotnym było dla Ciebie wymyślenie dodatkowej powłoki…

Tak! Jako architekt zawsze myślę formą i konstrukcją. Puf w pufie. Membrana wewnętrzna, która utrzymuje drobinki styropianowego granulatu w ryzach. Dusza Miuka. Dziś kolejne firmy podpatrują mój pomysł. Ale wówczas to była rewolucja. Chyba nawet modele Fatboy'a, holenderskiego producenta poduch, który jest liderem na świecie, nie miały takiego rozwiązania. Dwupowłokowy puf to idea, która pozwoliła mi na zrealizowanie jeszcze jednego celu: stworzenie worka sako w pokrowcu, który można prać w domowej pralce i używać latami. Nasza pralka co jakiś czas zmienia się w „obiekt laboratoryjny”: wybieram nowa tkaninę, obszywam wzór i piorę. Dopiero wtedy wiem, czy mamy materiał na nowego Miuka.

Najchętniej z tkanin tapicerskich. Bo są piękne. Różnorodne. I – co najważniejsze – oddychają. W naszej ofercie od zawsze mamy opcję BASIC – pufy z tkanin budżetowych. Kolorowe, w fajnych cenach, pozwoliły nam wyjść z Miukami do ludzi. Sprawdzają się w bibliotekach, galeriach, kawiarniach. Na takie krótkie posiedzenia. Są wodoodporne, więc lekki deszczyk im niestraszny. Ale do domowych pieleszy osobiście ich nie polecam. Bo domowe pufy są na długie godziny otulania, wysiadywania, leżenia. A na tych BASIC, jak to na ortalionie, ciało się poci. Niechętnie szyję też z tkanin naturalnych: bawełny i lnu. Uwielbiam je. Są piękne. Ale trudno się je użytkuje. Gniotą się, plamy ciężko się spiera. Jako mama i gospodyni domowa wybieram więc takie tkaniny, które nie boją się kolejnej kąpieli w pralce. Nowe technologie pozwalają produkować tkaniny trwałe, miękkie i łatwe w czyszczeniu. Mamy ich w pracowni ogromny wybór.

Miał być materacyk dla córki, a wyszła seria worków sako?

Byłam młodą mamą, wykładowczynią akademicką. Dwa razy w tygodniu miałam zajęcia ze studentami architektury na warszawskiej Politechnice. Miałam więc czas i chęć na działanie. Pufy były kolorowe, pięknie wykonane, podobały się. Pod koniec roku, z pomocą przyjaciół, napisałam biznesplan. Pierwsze 50 tys. zł na działalność wygrałam w konkursie Raiffeisen Banku i „Gazety Wyborczej” – „Pomysł na firmę”. Niemal wszystkie pieniądze wydałam na tkaniny. Wiedziałam, że od ich jakości zależy powodzenie mojego projektu.I opłaciło się. Trzy lata później zdobyłam nagrodę Must Have na Łódź Design Festival 2011. Nasza pracownia stała się rozpoznawalna. Ludzie zaczęli kojarzyć szyte przez nas worki sako i poduchy z dobrym polskim designem i wysoką jakością.

Jajo, Ojo, Ojko, Lula. To nasze flagowe produkty. Rzeczywiście były z nami od początku. Worki sako i poduchy, które sprawdzają się w każdych warunkach. Oprócz nich były poduchy – Tam, Lulu, Mumu, Ciapy i Baby, które nawet cieszyły się  zainteresowaniem klientów. Jednak ciągle mi w nich coś nie pasowało. Dlatego się z nimi pożegnaliśmy. Dla mnie najukochańsza jest Lula. Niby zwykła poducha w olbrzymim rozmiarze. A jednak Lula tak wiele może! To na niej Miłka uprawiała swoje drzemki. Na niej wspólnie spędzałyśmy czas, śmiejąc się, tuląc, czy czytając książeczki. Lekka i poręczna, była wyciągana na taras. Złamana w połowie i oparta o ścianę stawała się podstawowym wyposażeniem naszego mieszkania. Do dziś każdy z domowników ma własną, która raz służy jako fotel, a raz jako leżanka. Żeby była łatwiejsza w układaniu, doszyłam jej kółko, które z czasem stało się naszym znakiem rozpoznawczym.

Ale to Jajo jest numerem jeden w Waszym sklepie.

Faktycznie, klienci je kochają. To chyba przez ten miękki kształt. A może… kółeczko? Worki sako i poduchy testowaliśmy na różnego rodzaju targach, piknikach designu, kiermaszach. Jajo bardzo się podobało. Szyliśmy więc więcej, w kolejnych tkaninach. Postawiliśmy stronę internetową. Jeszcze do dziś przychodzą do nas klienci, którzy kupili te pierwsze modele z nadrukiem, żeby je dopełnić granulatem lub naprawić. W ten sposób przekonaliśmy się, że decyzja, by nie oszczędzać na niciach czy jakości tkanin –  z polskich fabryk, wybarwianych specjalnie dla nas – była właściwa. Nasze „stare” Miuki wciąż żyją i mają się dobrze.

Powiedziałaś „naprawić. Miuki się naprawia?

Ja nie lubię wyrzucać rzeczy. Więc naprawiamy nasze produkty. Do pracowni trafiają pufy pogryzione przez chomiki, wydrapane lub zabrudzone przez koty, wymęczone przez kilkunastoletnie życie w dziecięcym pokoju. Cerujemy, naszywamy łatki, czasem wymieniamy membranę wewnętrzną, czasem szyjemy nowy pokrowiec w nowej tkaninie. Wszystkie naprawy odbywają się na tym samym Singerze, na którym szyliśmy pierwsze wzory. Tak właśnie wygląda nasza „miukowa” codzienność.

Takie pufy MAMY

Puf jaki jest, każdy widzi: wypełniony granulatem worek sako. Jednak mimo skromnego wyrazu ten uniwersalny mebel podbił Wasze serca. Wdarł się szturmem do pokojów dziecięcych, salonów i gabinetów najbardziej kreatywnych ludzi na świecie. Jak to się stało?

Zastanawiasz się, czym jest puf? Aż do lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku puf był nieodłącznym wyposażeniem salonów czy sypialni. Jako niewielki, drewniany mebel, pełnił funkcję podnóżka. Niekiedy z „niespodzianką" – w środku można było schować np. gazety, co w złotych czasach słowa drukowanego było cennym udogodnieniem. Kiedy jednak przyszła rewolucja hippisowska, a dzieci-kwiaty wybiegły na ulicę, podnóżek musiał wyluzować. I tak narodził się ON – worek sako. O historii puf opowiada Agnieszka Kwiecińska, pufolog ;)

W latach sześćdziesiątych. A „ojców" tego "„dziecka" było kilku. W 1966 roku angielski projektant, Roger Denn, zaprojektował miękkie siedzisko wypełnione gąbką. Kształtem przypominało jeżowca. Tyle że w przeciwieństwie do tego zwierzaka poducha nie była kłująca. Wręcz przeciwnie – miękka, sprężysta i miła w dotyku. Dwa lata później trzech Włochów poszło krok dalej. Zastąpili wypełnienie tapicerskie granulatem z polistyrenu ekspandowanego. Drobniutkie granulki pozwalały komfortowo umieścić się na wypełnionym nimi pokrowcu. Fotel – nie-fotel nazwali – Sacco, czyli worek. Swoje dzieło pokazali w 1969 roku Aurelio Zanotcie, liderowi projektowania antykonformistycznego (dziś nazwalibyśmy je hipsterskim). Aurelio już wówczas był znany z wyczucia i odwagi projektowej. Sprzeciwiał się sztywnym regułom oraz panującym modom. Szukał innowacyjnych rozwiązań. Sięgał po innowacyjne materiały. Nic dziwnego, że Sacco go zachwycił i stał się ikoną włoskiego designu.

I to był początek worków sako, jakie znamy teraz?

Tak, teraz nazywamy je po prostu sako albo pufy. W skład tej rodziny wchodzą też nasze Miuki, które są udoskonaloną wersją Sacco. Pracując nad pierwszym Miukiem, kierowaliśmy się tymi samymi wyznacznikami co Zanota: mebel miał być nietuzinkowy, piękny pięknem, które obroni się przed próbą czasu i nadchodzącymi modami i – a może przede wszystkim – funkcjonalny. Z czasem „worek" stał się tylko ideą mebla składającego się z wypełniającego go granulatu i pokrowca, który nadaje mu formę. Bo puf może być klasyczną wersją worka, wielką poduchą czy niskim fotelem lub nawet sofą. Czyli właściwie wszystkim w jednym. Modeli, które oferujemy jest mnóstwo. Wszystko zależy od tego, na czym nam najbardziej zależy. Mogą być twardsze, bardziej miękkie, w rozmaitych kształtach i kolorach. To, co je łączy, to to, że możemy je dowolnie układać, modelować tak, by było nam jak najbardziej wygodnie.

Worki sako są designerskim synonimem luzu, sukcesu, kreatywności. Można je zobaczyć w studiach telewizyjnych, agencjach reklamowych, redakcjach światowych wydawnictw, centrach IT. Uwielbiają je start-upowcy. Ubrane w designerskie tkaniny, skóry, futra, pufy zaspokajają każdy gust, również miłośników luksusu.Wśród naszych klientów są zarówno architekci wnętrz, właściciele obiektów publicznych, jak i prywatne osoby, które chcą się dobrze urządzić. Gdzie „dobrze" rozumiem jako stylowo i wygodnie.

Pufa czy worek sako ma dać chwilę wytchnienia. Zaprosić do tego, by się w nim niemal zanurzyć. Otulić jak najmilsza kołdra. Zanurzamy się w niej jak w ciepłej kąpieli. Możemy odetchnąć, odpłynąć w błogim rozmarzeniu.

Po co komu puf?

Chcesz odświeżyć wygląd swojej pufy? Wypierz ją! Zobacz, jak bezpiecznie czyścić pufy i worki sako od Miuki.

To normalne-pufy się brudzą. Zwłaszcza jeśli intensywnie je użytkujesz. W Miuki nie boimy się plam. Wręcz przeciwnie: tak dobieramy materiały na szyte siedziska, by łatwo można było je wyczyścić.

Wiele z naszych tkanin jest odpornych na wilgoć. Małe zalania możesz szybko wysuszyć. Powstałe na meblach zabrudzenia wyczyść miękką, wilgotną szmatką z dodatkiem szarego mydła lub łagodnych detergentów.

Nie czekaj: plamy z soków, herbaty czy kawy łatwo się utrwalają. Z czasem trudniej je usunąć. 

W przypadku poważnego "podtopienia" Miuka zdejmij jak najszybciej pokrowiec. To sposób, by nie zamoczyć styropianowego wypełnienia. Zabrudzony pokrowiec od Miuki w 99 proc. przypadków możesz spokojnie prać w pralce. Poniżej podpowiadamy, jak bezpiecznie przeprowadzić proces czyszczenia pufa w domu.

Uwaga: duże Miuki pierz osobno. Skuteczniej je wyczyścisz. Unikniesz szpecących zagnieceń. . Małe Miuki, np. Ojka, możesz wrzucać po kilka sztuk do pralki. Nic im się nie stanie.

Myślisz, że pokrowiec z tkaniny  z górnej półki nie nadaje się do prania maszynowego? Bierz i pierz, byle zgodnie z naszą instrukcją. 

Przy okazji możesz uzupełnić ilość granulatu w siedzisku. W naszym sklepie znajdziesz poręczne opakowania 

 Do każdego dołączamy aplikator i instrukcję, która pomoże Ci "nakarmić" Miuka. 

Najnowsze wpisy